Neuro-educatie is het vakgebied dat zich bezighoudt met de activiteiten die plaatsvinden in de hersenen wanneer individuen leren.
Het combineert de praktijken en kennis van verschillende gebieden, waaronder neurowetenschappen, psychologie, cognitieve wetenschap en onderwijs.
De samenwerking tussen opvoeders en neurowetenschappers helpt bij het produceren van bevindingen die kunnen worden toegepast in een klaslokaal of bij het ontwerpen van leerplannen.
Ze hebben tot doel de onderwijsmethoden te verbeteren met behulp van collegiaal getoetst onderzoek naar hoe de hersenen leren, werkgeheugen, intelligentie, creatief denken en meer mogelijk maken.
Een van de belangrijkste doelen van neuro-educatie is het overbruggen van de kloof tussen onderzoekers en docenten. Deze directe koppeling verhindert de zogenaamde "tussenpersonen" van de brain-based learning-industrie.
Deze tussenpersonen profiteren van verkeerd geïnformeerde ideeën over hoe de hersenen werken, ook wel bekend als "neuromyths". Deze mythen omvatten concepten als "linkerhersenhelft vs. rechterhersenhelft denken" en de mythe dat "we slechts 10% van onze hersenen gebruiken".
Belangrijke bevindingen in neuro-educatie
Neuro-educatie raakt aan verschillende aspecten van zowel leren als neurowetenschappen.
Hier zijn enkele belangrijke bevindingen uit onderzoek dat is gedaan in neuro-educatie.
Geheugen
Het geheugen is een belangrijk aspect van leren. Onderzoek in de cognitieve psychologie heeft inzicht gegeven in hoe je je geheugen het beste kunt verbeteren. Technieken zoals chunking of gespreide herhaling maken gebruik van hoe de geest informatie verwerkt om leerlingen te helpen sneller en efficiënter te onthouden.
Software zoals: Anki maakt het onthouden van dingen gemakkelijker door gebruik te maken van een spaced-repetition system (SRS)
Vanwege zijn effectiviteit wordt Anki gebruikt bij het leren van talen en in klaslokalen. Uit een onderzoek in 2015 bleek dat 31% van de studenten die reageerden op een enquête over medisch onderwijs, meldden dat ze Anki gebruikten als een leermiddel.
Aandacht
Het is een understatement om te zeggen dat aandacht essentieel is voor elke leerervaring. Een van de vele doelen van neuro-educatie is om te begrijpen hoe verschillende leertechnieken de aandacht beïnvloeden.
Bijvoorbeeld studies laten zien dat er enig bewijs is dat de prevalentie van internet en sociale media de aandacht van kinderen beïnvloedt. Studies tonen ook een negatieve impact aan van multitasking in digitale omgevingen.
Docenten kunnen deze bevindingen gebruiken om te bepalen hoe ze leerlingen kunnen benaderen die al last hebben van smartphones en internet.
Multimodaliteit
Onderzoek naar neuro-educatie toont aan dat variatie de sleutel is tot leren. Het gebruik van verschillende benaderingen en mediums om ideeën weer te geven, verhoogt de aandacht en retentie bij studenten.
Docenten kunnen informatie op unieke manieren presenteren of studenten meerdere methoden aanleren om tot een oplossing te komen.
Deze multimodale aanpak kan worden bereikt door gebruik te maken van digitale leerplatforms.
Bijvoorbeeld de app voor het leren van talen Duolingo gebruikt visuele, tekstuele en auditieve elementen om gebruikers te testen op woordenschatwoorden.
neurodiversity
Neurologisch onderzoek helpt leerlingen met leerproblemen en leerproblemen zoals ADHD en dyslexie.
Door te kijken naar de interactie tussen de neurobiologie van leren en de stoornissen ervan, zullen we grote gevolgen zien voor de manier waarop we kinderen met leerproblemen identificeren en ondersteunen.
Dyslexie onderzoek in het bijzonder is een centraal veld geweest in de educatieve neurowetenschappen. Onderzoekers zijn geïnteresseerd in hoe succesvolle leesinterventies het lezen beïnvloeden en hoe neuroimaging kan helpen bij het voorspellen van leesprestaties.
Metacognitie
Studies door neurowetenschappers en psychologen tonen het belang aan van metawaarneming, het bewustzijn van iemands gedachten tijdens het leren, in het onderwijs.
Bewust zijn van de 'groeimindset' verbetert bijvoorbeeld de resultaten van studenten.
Het stellen van de juiste vragen en het reflecteren op toetsresultaten zijn een van de vele manieren waarop metacognitie kan worden gebruikt als hulpmiddel voor studenten om beter te presteren.
Neuro-educatie Toepassingen
Er zijn veel mogelijke toepassingen van neuro-educatie waarvoor technologie nodig is. Hier zijn enkele voorbeelden:
Adaptieve onderwijssystemen
Adaptief leren verwijst naar de educatieve methode die gebruik maakt van computeralgoritmen en kunstmatige intelligentie om een leerervaring te genereren die uniek is voor elke leerling. Onderzoek in de neurowetenschappen informeert adaptieve leertechnologie.
Bijvoorbeeld het bedrijf DreamBox Leren biedt intelligente adaptieve leertechnologie aan K-8 wiskundestudenten. DreamBox biedt gepersonaliseerde leerervaringen voor elke student.
Het programma houdt bij hoe studenten omgaan met de verschillende problemen en past onmiddellijk de moeilijkheidsgraad, het aantal hints, het tempo en meer aan. De technologie stelt studenten in staat om vooruitgang te boeken met de les in een tempo dat hen het beste ten goede komt.
Computer programmeren
Talrijke onderzoeken die zich richten op computerprogrammering en codeschrijven met behulp van hersenbeeldvormingstechnieken.
Onderzoekers hebben een verband ontdekt tussen coderen en schrijven en ontwikkelen manieren om de programmeerervaring te verbeteren met behulp van machine learning technieken.
Verder onderzoek geeft aan dat het lezen van computercode niet de hersengebieden vereist die nodig zijn voor taalverwerking. Het lezen van code lijkt meer op het oplossen van een wiskundig probleem of een kruiswoordpuzzel.
Deze bevindingen kunnen informaticadocenten informeren om manieren te vinden om coderen het meest effectief te onderwijzen.
Computerspellen
Studies tonen aan dat chirurgen die in het verleden videogames hadden gespeeld 32% minder fouten tijdens een examen. Video games kunnen hun spelers betrekken op manieren die nog nooit eerder in een klaslokaal zijn gezien.
Lopend onderzoek naar het beloningssysteem van de hersenen toont het potentieel van het toevoegen van educatieve videogames aan het klaslokaal. Deze gamification van leren wordt geïnformeerd door praktijken in game-ontwerp.
Websites zoals Khan Academy gebruiken de concepten van niveaus en badges om leren te stimuleren en studenten een gevoel van vooruitgang en prestatie te geven.
Kritiek
Ondanks pogingen om de microscopische neurale processen te combineren met macroscopisch gedrag in klaslokalen, blijft er een hiaat in het onderzoek.
Critici van neuro-educatie beweren dat de studie van hersengedrag te ver verwijderd is van praktische leerstrategieën in het klaslokaal.
Nieuwe technologieën zoals educatieve videogames kunnen voor sommige kinderen ook problematisch zijn.
Het beloningssysteem van videogames kan aantrekkelijk zijn, maar kan ook afleidend werken, waarbij het kind zich op de beloningen richt in plaats van op de inhoud zelf.
Conclusie
De opkomst van neuro-educatie is iets om naar uit te kijken, vooral omdat de kinderen van vandaag opgroeien in een wereld die enorm verschilt van die van hun ouders.
De hoeveelheid beschikbare informatie, de veelheid aan interactieve manieren waarop u met behulp van technologie les kunt geven, is het ontdekken waard in de klas.
Het verzamelen van gegevens voor neurowetenschappen is altijd een moeilijke taak geweest, omdat kinderen leren in klaslokalen en niet in laboratoria.
Leren omvat meer dan alleen het beantwoorden van een test: het omvat aandacht, interesse, motivatie en meer.
Wanneer opvoeders en neurowetenschappers samenwerken, profiteren beide. Docenten maken leerplannen en leeractiviteiten die worden ondersteund door gegevens.
Onderzoekers kunnen nu de effecten van hun onderzoek in de praktijk zien.
Abonneer nu naar de wekelijkse nieuwsbrief van HashDork voor meer geweldige inhoud over AI, computers en toekomstige technologie.
Laat een reactie achter